Anıları Taşıyan Bavul

Fotoğraf: Cemil Bayındır

Tüm anıları yanında getirmişti kadın elinde bavul AŞTİ’de, yazıhanelerin önünden geçiyordu. Henüz vakit çoktu, valizi sıkıca tuttu. Boş bir bankta oturdu. Biletini kontrol etti ve saate tekrar baktı. Etrafta koşuşturan başka yolculara baktı bir müddet. Yolları düşündü, yolda olmayı, cam kenarından yolları izlemeyi hayal etti. Etraftaki telaşa bir de terminalin danışmasından yapılan anons karıştı. Boğuk bir sesle bir ismi anons ettiler kendisinin anons edilmiş olabileceğini düşündü, aklından bir sürü düşünce geçti. Bir şeyler satan, dilenen insanlara takıldı gözü, yüreğini bir keder kapladı yutkundu. Gözünü valizden ayırmıyordu tüm anılar fermuarın ardında sıkışmış, doluşmuş çıkmayı bekliyordu sanki. Simsarların sesi geliyordu peronlardan. Kalktı yerinden, perona geçti. Otobüs yeni gelmişti henüz, gelenler inmekteydi. Valizini muavine verip otobüse bindi. Az önce inen birisinin koltuğu artık onundu. Az önceki anıların, izlenen yolların, kurulan düşlerin yerine yenileri gelmişti artık. Geride kalanları düşündü, bekleyenleri düşündü hangisi ağır basıyordu acaba. Muavin geldi otogar mı diye sordu, otogar dedi ve uzun bir sessizliğe döndüler, yollar akmaya başladı anılara, düşlere karışarak. Bekleyiş mi heyecan mı hepsi bir muammaydı artıkartık.

Yorum bırakın